Na tej zakładce znajdują się skrobki układające się w różne opowieści.
Oto pierwsza z nich:
„Eλένη – opowieść o pięknej Helenie”
I.
O Twej urodzie wiatr szeptał drzewom,
A ptaki o niej ćwierkały,
Fale o brzegi o niej szumiały,
Gdy o nie się rozbijały.
Już kiedy Zeus w postaci Łabędzia
Lede uwiódł swym wdziękiem,
Było wiadomo, że wszyscy wokół
Przyjść zechcą po Twoją rękę.
Menelaosa sobie wybrałaś,
Jemu zgodziłaś dać szczęście,
Swego wolnego stanu zmienieniem,
W stan nazywany zamęściem.
I gdyby nie te próżne Boginie,
Jabłkiem przez Eris zmieszane,
Co każda chciała pośród ich grona,
Piękności cieszyć się wianem.
Świat by nie słyszał o wielkiej bitwie,
Co u bram Troi się działa,
I nigdy pewnie z Twego powodu
Iliada by nie powstała.
II.
Lecz Parysowi kazały sądzić,
On miał wyboru dokonać,
Jego to właśnie każda z tych Bogiń,
Była nagrodzić gotowa.
Atena chciała mądrość dać w zamian,
Hera, bogactwo, pałace;
Zaś Afrodyta Ciebie przyrzekła,
Za jabłko złote na tacę.
A młody Parys, jak szczeniak młody,
Wybrał urody wdzięki;
I bez wahania to Afrodycie
Jabłko podał do ręki.
Zaś Afrodyta, dała co rzekła,
Kiedy do Sparty przybył,
I odpłynęłaś z nim hen do Troi,
Kiedy się zaczął przypływ.
III.
To co się potem tam wydarzyło,
Zemsty nosi oznaki,
Bo tylko gniewne myśli Ateny
Los mogły zesłać taki.
Gdy Menelaos pod Troję przybył
Łodzi swoich orszakiem
Nikt nie pomyślał, że losy Troi
Będą dokładnie takie.
Greccy Achaje niczym rdza metal
Mury Troi szczerbiła,
I choć lat dziesięć po Ciebie sięgała,
To murów tych nie zdobyła.
Gdy Hektor, Heros Grecki
Życie pod murem swe złożył,
I na Parysa czas przyszło głowę,
Starości młodzieniec nie dożył.
Wszyscy już mieli dosyć tych zmagań.
Zmęczeni walkami Grecy,
Postanowili odwrót oznajmić,
Koniec dać swojej odsieczy.
IV.
Pozostawili Konia co z drewna
Wyższy od murów był Troi,
Jako podarek dla wszystkich w mieście,
I symbol klęski tam swojej.
Oj jakież złudne były to chwile,
Dla miasta i jego ludu,
Który olśniony konia urokiem
Dał się oszukać bez trudu!
Konia na główny miasta dziedziniec
Wprowadzić król kazał Troi,
I w taki sposób przesądził właśnie
O losie nieszczęsnej Troi.
Bo kiedy Troja w czujności swojej
Trunkami została uśpiona
Grecy zwiadowcy w niej się zjawili
Wykluci wprost z konia łona.
Tak bramy miasta i jego mury
Już im nie były przeszkodą
Bo będąc w środku cios mogli zadać
Swoim w tej bitwie wrogom.
Za ich to siłą Greckiej szczęk stali
Nocą ulice wypełnił
I zadał miastu śmiertelne ciosy
Podczas księżyca pełni.
Zamilkły wszystkie głosy w tym mieście
Krew popłynęła wśród domów,
Takiego losu jak tamtej nocy,
Nie chciałbym życzyć nikomu.
Umarło miasto, wraz ze swym ludem,
Upadła jego potęga,
Tylko kamienie z niego zostały
Ściśnięte w zwycięskich rękach.
V.
Lecz ty Heleno, niczym bez skazy
Na łono męża wróciłaś,
Bo Afrodyty zaklęcia moce
Sprawiły że się nie zmieniłaś.
A Menelaos oniemiał widząc
Twoją przecudną urodę
Co nić przerwała tak wielu istnień
Wojny będąc powodem.
Wybaczył zdradę po krwi przelewie,
Taką moc w sobie miałaś,
I cię do Sparty swym statkiem zabrał.
Czy na to zasługiwałaś?
4-5/06/2006
Kasieńce
Seweryn Krzysztof Topczewski
