„Spacer”
I pójdę sobie na spacer.
Po prostu. Tak już, za chwilę.
Codzienny świat z tyłu zostawię,
Nie wspomnę go nawet przez chwilę.
Odgarnę zmartwienia na bok.
Odrzucę wszystkie kłopoty.
Przed siebie patrząc jedynie
Widokiem uciesze oczy.
Poczuję ziemię jesienną
Pod stóp mych bosym odciskiem,
Zaproszę wiatr w swoje włosy
By z drzew naniósł w nie liście.
I zniknę na końcu alei,
Jak słońce za horyzontem.
Lecz wrócę, razem ze świtem,
By w ptaków wsłuchać się koncert.
26.10.05
Jesienny widok Alicji zza Wody
Seweryn Krzysztof Topczewski
"Nitek i Oliver''
Nitek, z Misiem Oliverem,
Mają przygód bardzo wiele.
Tutaj byli. I tam też.
Świat zwiedzili wzdłuż i w szerz!
Bo choć świat dla Misia duży,
Z Nitkiem ciągle jest w podróży!
Nie wierzycie? Dowód oto,
Miś na Mur ten wszedł piechotą!
Nitek nic mu nie pomagał,
Sam za Misiem też się wdrapał.
A gdy już na górę wszedł,
Miś wygrzewał w słońcu się.
A tam widok miał wspaniały,
Bo Mur Chiński – stał się mały!
A Oliver stał się duży!
Tak Misiowi podróż służy!
Bo z tym Murem... To jak z życiem.
Gdy kłopoty zwyciężycie,
Stają wtedy się maleńkie,
I wprost mieszczą się na rękę!
Więc gdy coś jest niemożliwe,
Niech się przyśni Miś Oliver.
Bo choć mały i pluszowy,
To największy z Murów zdobył,
I pokazał, że gdy chcesz,
To możliwe wszystko jest.
19.11.05
Nitkowi i Misiowi Oliver”owi
Seweryn Krzysztof Topczewski
„Szamanka i Jaguar”
Hamak pośrodku dżungli
Do snu zaprasza leniwie
By siły zebrać na jutro,
I dżunglę poznawać cierpliwie.
Oczy snem już tulone,
Duszy świat z otoczeniem,
Marzeń mostem już łączą
Księżyca srebrnego cieniem.
Żółte źrenice ciepło
W oczy prosto chcą spojrzeć,
I sapiąc lekko w kolano,
Zimnym sięgają nosem.
A kiedy rano powieki
Wspomnienie snu w myśli mają
Indianie jakby zdziwieni
Niemożliwego szukają.
Lecz ślad nad głową pozostał,
Jak podpis na jakimś liście,
Tak w dżungli Szamankę powitał
Jaguar metafizycznie.
28.07.2005
Pani Beacie Pawlikowskiej
Seweryn Krzysztof Topczewski
„W mieście Kultury i Tramwajów.”
W mieście Kultury i Tramwajów,
Bolero w Filharmonii grają.
Smyczki po strunach wodzą palce,
W tej z emocjami cudnej walce,
Bo rytm Bolera od cichości,
Urasta wprost do gór głośności.
Rośnie w nim niczym morska fala,
Co zmysły brzmieniem swym okala,
I każdy głaz z posady rusza,
I mięknie głaz, bo dźwięk go wzrusza,
Więc głaz szybuje niczym motyl,
Choć nigdy nie śmiał marzyć o tym.
Lecz jak tu słuchać tej muzyki,
Kiedy tramwajów skowyt dziki
Wprost za oknami się wypiętrza
I wdziera się do duszy wnętrza...
Więc żaden głaz – czyli ma dusza,
Choć bardzo chce, to się nie rusza..
1/12/2005
Rafałowi
Sewe
