„Dzieci Niobe”

Góry Sipylos znasz smutną historię? Jak nie to usiądź tu przy mnie,
Dzban wina zamów zaś u karczmarza. Powieści posłuchaj dziwnej.
Dawno to było, więc mnie nie dziwi twe na pytanie zdziwienie,
Zaraz pieczenie na stole staną. Zapraszam cię tu do siebie.

W czasach to było kiedy Helladą Bogowie zacni rządzili,
A ludzie na to co im kazano z woli się Bogów godzili.
Lecz wśród śmiertelnych była kobieta, co pychę w swym sercu miała.
Bo siedmiu synów i siedem córek na świat z swego łona wydała.

Ponad Latonę swą płodność wzniosła, z Bogini potwornie drwiła,
Że sama tylko syna i córką z łona swojego zrodziła.
A ona ziemska, silna kobieta, bez żadnych boskich tam zalet
Dzieci mieć może tak dużo jak zechce. Tak powtarzała stale.

Gniew to zrodziło boskich potomków co matkę swoją kochali,
Postanowili karę wymierzyć by tego nie słuchać już dalej.
Pod pałac w którym Niobe mieszkała w środku dnia się zakradli,
I biegające w ogrodzie dzieci matce na zawsze wykradli.

Skarby madczyne siłą zabrali w śmierci je pchając ramiona.
Niobe ich tylko krzyk usłyszała. Wszystkie konały w jej dłoniach.
A Artemida wraz z Apollinem łuki w dłoniach prężyli,
Strzał posyłając swoich zastępy by dzieci jej nie przeżyły.

Jedynie Chloris strzały nie sięgły w gniewie z łuków puszczone,
Lecz jej oblicze od przerażenia na zawsze zostało zmienione.
Jej sióstr i braci pełnych dni dziesieć przed domem ciała leżały.
Dnia dziesiątego gdy Bogów gniew przeszedł, sami je pochowali.

Zaś przepełniona cała rozpaczą Niobe do Teb powróciła,
Tam by jej serca cierpienia ukrócić Zeusa ją moc przemieniła.
Górą Sypilos teraz ją zowią, góra madczynej rozpaczy;
Bo łez strumienie spod niej płynące do dzisiaj można zobaczyć.

Więc kiedy staniesz nad tym strumienie co zbocze góry przecina
To nie przekraczaj go zbyt pośpiesznie lecz się na chwilę zatrzymaj.
Zanurz swe dłonie w matczynym żalu, zimno jej bólu poczuj.
Jeśli twe serce nie jest z kamienia łzy też popłyną z twych oczu.

9/12/2008
Seweryn Krzysztof Topczewski

„Posąg.”

Posąg co ucznia jego przedstawia,
Jakby żywego widzieć.
Tak wiernie w dziele twarz jego oddał
By głosy psów mogły milczeć.

Psy co tęsknotą w wierności panu
Próżno go wszędzie szukały,
Ponieważ same tego nie wiedząc
Panu śmierć swemu zadały. 

Przez knieje się znimi skradał.
Zasłyszał wody w rzece pluskanie.
I odgłos ten zechciał zbadać.

Kobiece wdzieki dostrzegł w jej toni
Więc oko nimi swe cieszył.
Pośród gałęzi drzewa się chował,
Zamiast gnać dalej po lesie.

Królową Łani w toni tam widział
A z nią jej Nimfy w kąpieli.
Nikt by się na nią spojrzeć nie raczył.
On się na to ośmielił.

A że jej widok pomiędzy fale

Gniewem wzburzona z wody wybiegła
Ciało włosami skrywając
Do podziwiania jeszcze piękniejszy
Obraz mu teraz dając.

Lecz jej nie w głowie były radości
Jakie młodzieniec czerpał.
Jej gniewne oczy już wypełniała
Kary zesłania cheć wielka.

Jednym zaklęciem go zamieniła
W jelenia gdy spadał z drzewa,
Bo jej najświętrzą zasadę złamał.
A łamiąc ją o tym wiedział.

Nikt wśród śmiertelnych nie był stworzony
By wdzięki jej nagie zobaczyć.
Teraz zaklęty mknął wprost przed siebie
Wiedząc że mu nie wybaczy.

Psy na jelenie dobrze szkolone
Jejenia wyczuły zaraz
Więc się w pościgu za nim rzuciły.
Ich chmara go rozszarpała.

Potem szukały swojego pana
Którego los przesądziły.
Ich liczne głosy przez liczne noce
W całej Helladzie wyły.

A kiedy Chiron ze łzami w oczach
Posąg wyrzeźbił cudowny
Cisza zapadła pod płaszczem nocy
Szarpana już od tygodni.

Tak to Akteon życiem przypłacił
Za podglądanie Boginii.
Lecz tym co widział wdzięk Artemidy
Jest wśród śmiertelnych jedynym.